LEANING IN THOUGHT ( ചിന്തയിലെ ചായ്‌വുകള്‍)

BENOY.P.J

I tried leaning in thought

But the walls that I had leaned on

Where no more there

When the thought slipped away.

Was it also made up of words

As this ‘I’ is, that had so leaned on it,

In order not to fall, I  should have stayed in one place

But since I am also only a flight in thought

There was no way that I could have stayed

Since thought is always movement, even while it talks about stillness.

Is it a movement of the people?

Must be so, since unlike stillness

It embraces every object and being

That it comes across,

And leaves a persistent smell,

Of the body fluids, of sweat, of perfume, talcum or mouthwash,

Of other places and sleepless nights.

There are those who have valued stillness over life

But every moment one see them trying to break out

Because without a circulation of thought

Inside and all around

Even it would have been meaningless.

The only stillness in thought

Is the concept of stillness, which itself

Is always in motion.

So let us stop leaning in thought

So that we may lean on thought.

Wouldn’t it be better for us

If one were to stay in thought

Open to embraces, to relations

And to a movement through them.

Movements of the people, of sand, of water

Of the wind in and of the trees, in this movement of thought.

 ചിന്തയിലെ ചായ്‌വുകള്‍

ഞാന്‍ ഒരു ചായ്‌വോടെ
ചിന്തിച്ചു നോക്കി
എന്നാല്‍ ആ ചിന്ത തെന്നിമാറിയപ്പോഴേക്കും
ചാരി നിന്നിരുന്ന മതിലുകള്‍
അപ്രത്യക്ഷമായിരുന്നു
സംഘങ്ങള്‍ ചവുട്ടിമെതിച്ചു കടന്നുപോയി.

അതെല്ലാം വാക്കുകള്‍കൊണ്ടു കൂടി
നിര്‍മ്മിച്ചവയായിരുന്നുവോ?
അവയില്‍ ചാരി നിന്ന
ഈ ڇഞാന്‍ڈ എന്നപോലെ തന്നെ?
വീഴാതിരിക്കാന്‍ ഞാനൊരിടത്ത്
അടങ്ങി നില്‍ക്കേണ്ടതുണ്ടായിരുന്നു.
പക്ഷേ ഈ കറങ്ങുന്ന ഭൂമി മേലെ
ഞാനും ചിന്തയുടെ ഒരു ചിറകടികൂടെയായതുകൊണ്ട്
അടങ്ങി നില്‍ക്കുവാന്‍എനിക്കൊരു വഴിയും
ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. 

ചിന്ത എപ്പോഴും ചലനത്തിലാണ്,
ڇനിശ്ചലതڈയെക്കുറിച്ചു പറയുമ്പോള്‍ പോലും-
അതൊരു ജനകീയ ചലനം തന്നെയാണോ?
ആയിരിക്കാം, കാരണം നിശ്ചലതയില്‍
നിന്നു വ്യത്യസ്തമായി
കണ്ണില്‍പ്പെടുന്ന ഏതു വസ്തുവിനേയും ആളിനേയും
അതു ചെന്നു തൊടുന്നുണ്ട്,
നിലനില്‍ക്കുന്ന ഒരു ഗന്ധം ബാക്കിവെച്ചുകൊണ്ട്-
ശരീരം ശ്രവിപ്പിക്കുന്നപലതരം മണങ്ങള്‍
മറ്റിടങ്ങളുടേയും ഉറങ്ങാത്ത രാത്രികളുടേയും.

ജീവനെക്കാള്‍ പ്രധാനം
നിശ്ചലതയാണെന്നു കരുതുന്നവരുണ്ട്
എന്നാലും ഓരോ നിമിഷവും കെട്ടുപൊട്ടിച്ച്
പുറത്തുചാടുവാന്‍ അവര്‍ നടത്തുന്ന ശ്രമങ്ങള്‍
നമുക്കു കാണാം.
കാരണം അകവും പുറവും തിങ്ങുന്ന
ചിന്തയുടെ ഒരു ചംക്രമണമില്ലായിരുന്നെങ്കില്‍
അതുപോലും അര്‍ത്ഥശൂന്യമായിരുന്നേനെ-
ചിന്തയിലുള്ള ഒരേയൊരു നിശ്ചലത
ڇ്നിശ്ചലതڈ എന്ന പരികല്‍പന മാത്രമാണ്,
അതാവട്ടെ നിരന്തര ചലനത്തിലാണു താനും.
അതു കൊണ്ടു നമുക്ക്
എങ്ങോട്ടെങ്കിലും ചാഞ്ഞും ചരിഞ്ഞുമുള്ള
ചിന്തയെ അവസാനിപ്പിക്കണം
ചിന്തയില്‍ തന്നെ നിവര്‍ന്നു നില്‍ക്കുന്ന
അതിന്‍റെ തലോടലുകള്‍ക്കും ആലിംഗനങ്ങള്‍ക്കും
വേര്‍പ്പാടുകള്‍ക്കുമെല്ലാം സന്നദ്ധമായ
അവയിലൂടെയുള്ള ഒരു ചലനത്തില്‍-
മനുഷ്യരുടെ, മൃഗങ്ങളുടെ, മണ്ണിന്‍റെ, നീരൊഴുക്കുകളുടെ,
മരങ്ങളുടെ, കാറ്റിന്‍റെ ഇളക്കങ്ങളെ
പലതരം ചലനങ്ങളെ-
ചിന്തയുടെ ഈ ചലനത്തിലുള്‍ച്ചേര്‍ത്തു കൊണ്ട്.

SUSANNA, THE WOLF

SUSANNA, THE WOLF

Susanna went to her goat-skinned lover

Bewailing of lost innocence

The trees on the way tried to stand in her way

The stones on her way tried to bruise her feet

But Susanna, her mind made up

(In  costumes of goat-skin,

And smelling of blood)

Was a hurry hurricane, as you may well  know.

Susanna went to her goat- skinned lover

Carrying nothing but the weight of her love

She was so light that the wind missed her

But crossing the meadow, the children saw her

They ran up to her and they ran down to her

“Susanna,” they said

“Your lover is a wolf, they have told us that…”

“And he wears such boots, that they never told you”

Said she to herself, as they went up the hill,

“But he ate up the sheep, and he ate up the lambs

And he left all the crumbs, for the children to see.”

Susanna went to her goat-skinned lover,

Her feet was worn and her sandals torn

But her love was born in the depth of the river

It cut across the stream like a shiver

She had borne a cross on her chest like a medal

(It was more like a tomb

When the passion was blown)

Her eyes did gleam with the green of the wild

Her teeth did shine in the dark of the night

Susanna herself was no mere child

Christened a wolf, at the age of three!

( Indian Literature, 1998)

WHERE A TOY FAN BRUSHES THE SKY

On the tin roof

Of a pavement dwelling

Painted in grays and browns

By the dust and the rust

A child had put up

That toy of graded yellows

A mere speck, a simple device,

A toy fan of glittering golden yellow foil

Yet one that made the world around it

Turn on its axis,

When it caught the wind.

On a life reduced to its animal elements

A large and proud flower

That had drawn out

All of its festive energies,

Blossoming on this make-shift thatch.

At the angle that it dipped

It no longer

Rotated in the wind

But like a stubborn dry-flower

Held out on its own,

Fighting austerity

With a full-blown passion

That kept alive

All the colours

Deep in its distress, as in love.