A LION OF A DAY

The day walks about

Like a lion in the room

Not yet hungry enough

To pounce on me

He shakes his head

Disapprovingly

The laziness will swallow you

Even before I am up to the task

He seems to say.

I cower in the corner

Eyeing him passively

You are too slow

Must have swallowed your full

A short while ago

The mane flows, ochres and tough

Every moment stretches itself

With the lions grimace

Who wouldn’t mind me

Before hunger breaks the code.

I think of Saint Jerome

In Shibu’s painting

Praying ardently

Or of Daniel of the lions

Maybe Metro Goldwyn Mayer’s  lion

Was ready to perform

And for a moment we miss the lion

There is only the old wall clock ticking away

It’s pendulum swinging about

Like an old man’s organ

The moment stretches alongside the lion

The clock failing to measure it

Still going around in its routine chore.

The lion grunts

As if from nowhere

Or from the depth of its den

And we yawn together

Me, you and the lion.

One could have done something better

But you are lazy

And want go out

For the lion half of the day 

(That is his share of the ordeal, you say)

Wallowing, and walking on padded feet.

I pray expectantly

But the lion  is oblivious of it’s prey

Walking about unmindfully

Yawning again

And I wait till the time

His tail brushes against my cheek

Before I fall asleep.

AT THE BUS STATION

We were waiting

In the bus station

You, me and you.

You seemed to have doubled somehow

Staring blankly ahead

Careful to not meet someone else’s eye
Trained to be so 

Unmindful of all that goes around
With pain, accusation and the all seeing power 

And of the young man

Occasionally glancing at you

Unable to just pass over you

As if you were just another

Of the objects that surrounded him
(Where you also so?).

When you gaze into the emptiness

He couldn’t but realize

That there were many things

And people all around

Buses coming and going

Stray dogs

The man selling oranges and apples

Who has put up a board

Announcing lowered prizes.

He looks at the sky, the clouds

They are the cheapest stuff around, still

Available to all free of charge

And still damn beautiful

Clouds changing shape, turning and dispersing

In the sun.

It will soon be noon

I eye my watch carefully

The sun was sowing its heat on my brows

My fingers harvesting crops of sweat mechanically

Every once in a while.

The bus that I was waiting for

Became an embodied character to you

Pushing you back a little

As it turned and braked.

I climbed on

Setting off on a journey

To some unknown destination

The bus taking me away

And dropping me off

Into the middle of something

That I could watch and draw.

My sketch book was ready

And the pen.

I looked at the shadows that were

Run-over by the bus

That wouldn’t still let go of it

Chasing it all the way around.

The crows on the buildings railings

Brushing their beaks and crowing

Into the din of buses and people.

The young man eyeing

Another woman who had

Climbed down from the bus

And had started walking towards him

As if in doubt.

I took a seat by the window

And looked at you

Still staring emptily

As we moved of

And thought of that void

That fills one’s life

Amidst the din

Of many conversations

And laughed at myself

Busy with my own absurdity

And the emptiness

Into which objects receded

Which one longed to fill.

The objects no longer seemed to matter

Melting alongside objectivity

Into a void

That crowed

And fell back

Into a mechanical drone

As the bus picked up speed.

വഴിയോര കച്ചവടക്കാരന്‍

പകലുറവുകള്‍ കറന്നെടുക്കുകയായിരുന്നു അയാള്‍
നിഴലുകള്‍ ചുരുങ്ങുകയും വളരുകയും
ചെയ്യുന്നതിനൊപ്പം
നീങ്ങിനീങ്ങി നിന്നു കൊണ്ട്.
ഒരു ഉന്തുവണ്ടിയില്‍ കപ്പക്കിഴങ്ങുകള്‍
അവയ്ക്കു പിന്നില്‍
വെയില്‍ കറന്നെടുത്ത കറുപ്പുമായി അയാള്‍
മനുഷ്യരെ മയക്കുന്ന കറുപ്പിന്‍റെ
ഒരു വീതം.
നിഴലുകളില്‍ നിന്ന് ഉടല്‍ കൈക്കൊണ്ട അയാളെ
സിഗരറ്റു പുക കറുപ്പിച്ച ആ ചുണ്ടുകളെ
പാലത്തിനപ്പുറം നിന്ന് നോക്കുകയാണ്
ഞാന്‍.

സൂര്യനയാളുടെ ഉടലില്‍ തട്ടിത്തിളങ്ങുന്നു
വിയര്‍പ്പിന്‍റെ ചാലുകള്‍
അയാളുടെ മുഖത്തെ ചുളിവുകളില്‍
ചെറുനദികള്‍ തീര്‍ക്കുന്നു
സൂര്യനെ അയാള്‍ മറന്നിരിക്കുന്നു
തലകാച്ചലിനും പൊള്ളുന്ന ചൂടിനുമിടെ
ഏതോ ആലോചനകളുടെ തണലിലാണയാളിപ്പോള്‍
ഈ വെയിലിനെ നേരിടുന്നത്.

തുലാസില്‍ ഒരു രണ്ടുകിലോ കട്ടി
കപ്പക്കിഴങ്ങുകള്‍
നദിക്കരയിലെ വിയര്‍പ്പിന്‍റെ കുഞ്ഞരുവികള്‍ ചാലിട്ട ഉടല്‍
അയാള്‍.

THE WAY OUT

To go out
To get out from here
Where the walls stand heavy on your heart
To finish the ink in a pen
Writing
To have asked for another peg
And to wait
Where hope is liquid fire
Not to have stopped
Sometimes not to know the street that you take
But move on
The missed street, town, sign ,cipher
To hear the phone ringing
On the other side
Sometimes to know that it
May not be picked up
And yet to call..

The way out
That still seems far off
That still is a  way
Into something, someplace
The irresqueable torrent of sweat
The phones broken touch screen
The way out
A conversation with the unknown
Meaningfulness of the meaningless and absurd
The cycle that you need to push uphill
To enjoy the ride down hill
Our tryst with the local Sisyphus,
Sometimes meeting him in the mirror
Sometimes elsewhere.

But the journey out
As Kafka quipped
Is still the only way
That has been reiterated
And confirmed endlessly
Even in this very instant.

ഒരു ഈസല് പെയിന്‍ററുടെ ഒരു ദിവസം

ഒരു കലാകാരന്‍
അയാളുടെ സ്റ്റുഡിയോയിലിരിക്കുന്നു
(സ്റ്റുഡിയോയിലോ... കലാകാരനോ...?.)
ഒരു കാന്‍വാസിന്‍റെ രണ്ടറ്റവും കൂട്ടിമുട്ടണമെങ്കില്‍
അതു ഫ്രേമില്‍ നിന്നഴിക്കണം
പോരാത്തതിന് അതിനു നാലുകോണുകളുണ്ടു താനും
(പതിവു പ്രലപനങ്ങള്‍- കലയുടെ കച്ചവടവത്കരണം!)
എന്താണു വരയ്ക്കേണ്ടതെന്ന
ആലോചനയിലാണ് അയാള്‍-
ആ നിമിഷത്തിന്‍റെ രാഷ്ട്രീയ ശരി
കലയുടെ സാര്‍വ്വലൗകിക ശരി
തന്‍റെ തന്നെ ബൗദ്ധികവും വൈകാരികവുമായ ആവശ്യം
മറ്റുള്ളവരുടെ പ്രതീക്ഷകളും മുന്‍ധാരണകളും
ഈ നാലുകോണുകള്‍ കൂട്ടിയെടുത്ത് അയാള്‍
കാന്‍വാസ് തിരികെ ഫ്രേമിലുറപ്പിക്കുന്നു.                                         

പാലറ്റിലേതു നിറമാണ് എടുക്കേണ്ടത്?
നിറമെടുക്കുവാന്‍, ബ്രഷ് ഒന്നു ചലിപ്പിക്കുവാന്‍
കഴിയാതെ ഏറെനേരം ഇരിക്കുന്നു.
ചിലപ്പോഴയാളുടെ മനസ്സിലൊരു പദ്ധതിയുണ്ടാവും
കാന്‍വാസിന്‍റെ പ്രതലവുമായുള്ള ഇടപാടില്‍
പെയിന്‍റും ബ്രഷും കയ്യും തലയുമെല്ലാം ചേര്‍ന്ന
ഒരു പ്രക്രിയയില്‍ അതു മാറിത്തീരുന്നു,
ആവി,ഷ്കാരം നേടുന്നു.
ചിലപ്പോള്‍ ഒരു തുടക്കം ആലോചനയുടെയും തുടക്കമാണ്
ഒരു നിറം, വര, ബ്രഷ് സ്ട്രോക്ക്
അയാള്‍ മണിക്കൂറുകളോളം കാത്തിരിക്കുന്നു
പ്രക്രിയയില്‍ യാദൃശ്ചികതയില്‍
ഒരു വഴി തെളിയുമെന്ന കരുതലോടെ
മാറിമാറിപ്പോയേക്കാവുന്ന
അടരടരായി നിറങ്ങള്‍ തെളിഞ്ഞും മാഞ്ഞും കളിക്കുന്ന
ഒരു ചിത്രം തുടങ്ങാനായുന്നു
ഒരു നീലകൊണ്ട് നേര്‍മ്മയുള്ള ആദ്യ അടരിടുന്നു
ഒരാളുടെ ശരി
മറ്റൊരാളിനു തെറ്റാവാം
ഒരാളുടെ തെറ്റ്
മറ്റൊരാളിനു ശരിയും
എങ്ങിനെ വന്നാലും
ഒരു കാന്‍വാസ്
കുറേ തെറ്റാണ്
കുറേ ശരിയും
ഇതിനിടയില്‍ തീര്‍ത്തും പ്രവചനാതീതമായ
ഭാവനാപൂര്‍ണ്ണവും  വിധി വാചകങ്ങള്‍ക്കപ്പുറവുമായ
ഒരു ചിത്രമെഴുതുകയാണയാളുടെ ആവശ്യം
പലരുടെ ചിന്തകളും തന്‍റേതും ചേരുകയും
വിടപറയുകയും ചെയ്യുന്ന ഒരു നിമിഷം
ആ കാന്‍വാസിനു മുന്നിലെ ധ്യാനത്തെ മുന്‍പോട്ടു കൊണ്ടുപോവുക
ഒരു യാദൃശ്ചകതയാവാം, ഒരു സംഭവം, അവസ്ഥ,
ബ്രഷ്സ്ട്രോക്കിന്‍റെ ഒഴുക്ക്, ഒരു ചെറിയ അടയാളം
അതിനെ മനസ്സിലുള്ളതോ ഇനിയും രൂപം കൊള്ളാത്തതോ ആയ
ഒരു ചിത്രമാക്കി മാറ്റണം.
ഇന്നത്തെ ദിവസം അയാള്‍ക്കതിനപ്പുറം ചെയ്യാനാവുന്നില്ല
ഓയില്‍ അല്‍പമൊന്നുണങ്ങണം
ചിലപ്പോള്‍ ഇടയ്ക്കു മറ്റു പലതും
ചെയ്യാനുണ്ട്.
ഒരു സ്റ്റുഡിയോ പെയിന്‍റര്‍
അയാള്‍.

കാന്‍വാസിനും തനിക്കുമിടെ
നഷ്ടമായ ലോകത്തെ വീണ്ടെടുക്കുവാനായി
അയാള്‍ പുറത്തേക്കോടുന്നു
താന്‍ കാണുന്നവ അയാളെ മടുപ്പിക്കുന്നുണ്ട്
നിത്യേനയെന്നോണം നടക്കുന്ന അതിക്രമങ്ങള്‍
യാഥാതഥ്യത്തിന്‍റെ ഊരാക്കുരുക്കുകള്‍
അഴിച്ചുമാറ്റുവാനാണ് അയാള്‍ക്കു കൗതുകം
എങ്കിലും അതിന്‍റെ ഏങ്കോണിപ്പുകളും
മിച്ചമായതും കൊണ്ട്
ജ്യാമിതീയതയും അനിശ്ചിതത്വവും കൊണ്ട്
കുഴമറിച്ചിലുകള്‍ക്കിടയിലൂടെ
വൃത്തികേടുകളും സുന്ദരവശങ്ങളും കൊണ്ട്
തീവ്രതയും വൈകാരികാംശവും വിഭിന്ന രേഖകളും കൊണ്ട്
അതാണയാളെ ത്വരിപ്പിക്കുന്നതെന്ന്
അയാള്‍ക്കംഗീകരിക്കാതെ വയ്യ.
ലോകവുമായുള്ള ആ മുഖാമുഖങ്ങള്‍, പലായനങ്ങള്‍
മറ്റൊരാളുടെ ചിത്രം, പുസ്തകം, അനുഭവം, അബോധം
എന്തുമതിലേക്കു കടന്നു വരുന്നു
ചിലപ്പോള്‍ മാഞ്ഞു പോകുന്നു.
അടരുകള്‍ ഒന്നിനുമീതെ ഒന്നായി
മറ്റൊന്നിനെ സ്വപ്നം കാണുന്നവ
(അയാളുടെ മറ്റൊന്ന്
കേവലം നിശ്ചലമായ ഈ ചിത്രം മാത്രം
കഷ്ടം... ഒരു സ്റ്റുഡിയോ കലാകാരന്‍!)
പ്രേമത്തിനു പകരം അയാളൊരു ചിത്രം വരയ്ക്കുന്നു
വേണമെങ്കില്‍ നിങ്ങള്‍ക്കതു വാങ്ങി
ചില്ലിട്ടു സൂക്ഷിക്കാം
ഈജിപ്ഷ്യന്‍ മമ്മികളെപ്പോലെ
നിശ്ചലമായിരിക്കുമ്പോഴും
ചിലപ്പോള്‍ നിങ്ങളുടെ കണ്ണുകളവയെ
ജീവന്‍ വെപ്പിക്കുന്നു
നിങ്ങളോടൊപ്പം അവയും
മറ്റൊരു ജീവിതം സ്വപ്നം കാണുന്നു
ആരറിയുന്നു സ്വപ്നങ്ങളും നിരോധിക്കപ്പെട്ടേക്കുമോ എന്ന്?
ലോകം മുഴുക്കെ ദൃശ്യങ്ങളാണെങ്കിലും
നിങ്ങളുടെ കണ്ണുകള്‍ക്കായി
അയാളും എന്തൊക്കെയോ കരുതിവെക്കുന്നു.
മുറിച്ചു മാറ്റപ്പെട്ട ഒരവയവം പോലെ
അതു നിങ്ങളുടെ കണ്‍മുന്നില്‍
തൂങ്ങിക്കിടക്കുന്നു.
ഒരു ചിത്രം- അത്ര മാത്രം!

THE ROOM

The maze on the table

A thing that need be read

From one end to the other.

The puzzle of many objects

That unravels slowly

Sometime even growing

Ever more labyrinthine

The order that visits it

Once in a while

Clipping it sometimes a bit

Like a cropping of maize or millet

Upon growing to a certain condition

Which is a-mazing, no doubt.

The room, ever growing wild, over flowing,
Nothing retaining the order or shape
One object passing into another

My own chaosmos

With its forking paths

And straight straight lines

The dust that have settled

On the books, furniture

That was cleaned four days back,

Growing back.

The paintings on the wall

Looking at this space

As somebody looks up to them

The two way path

With a shriveled flower

On a rose plant in a flower-pot

With a hole for umbilical blood.

Stacks of books on the floor

Xeroxes waiting to be placed elsewhere

The large bed taking up

A third of the rooms space

With memories and me.

A sack full of sketch books, and two suit-cases

Pushed under the bed

In the midst of small whirl winds of dust

That circulates as the  fan goes on.

Four windows

Looking east, south and westwards

Sometimes closed or half open

Two doors towards north,, one always open

And one toward south

Covered by the book shelf

Terribly overrun with books.

The books, some read, some unread,

Some one may need, some to be disposed

Some in a state of limbo

Undecided as to their position or need.

The occasional broom that clears

The dust on the floor

Often unable to reach the crannies

The cobwebs, lizards chasing each other,

Sometimes mating, and a dead one

Hanging from a delicate hold with one of its legs

To the wall, its lower side exposed

Reminding one of the ever present

Strangeness of death

And ants that suddenly come out, winged

From small cracks in the wall

To gather in their carnival and fly off.

Two chairs, one of cane and the other fibre

The computer

All too often failing to start up.

You and me conversing

Over cups of black coffee.

A shelf on the wall

With tit-bits of many a kind

The details that I would have to forego

Until I clear this maze again

That I may do soon, thanks be to God!

ആവര്‍ത്തനങ്ങള്‍

ഒരു വേള കവിതയില്‍ ആവര്‍ത്തനങ്ങളുണ്ടാവാം
രണ്ടു കവിതകള്‍ക്കിടയില്‍
രണ്ടു കവികള്‍ക്കിടയില്‍
രണ്ടു ചിത്രങ്ങള്‍ക്കിടയില്‍
കാലത്തിലോ ക്രമത്തിലോ മാറിമറിഞ്ഞ്
പകലോ രാത്രിയോ ആവര്‍ത്തിക്കും പോലെ
തികച്ചും പുതിയതായും
പഴയതിനെ ചേര്‍ത്തെടുത്തും
ഫലിതമായും ദുരന്തമായും മറ്റെന്തെല്ലാമോ ആയും
പഴമ പുതുമകള്‍ക്കിടയിലുള്ള ആ നേര്‍പ്പാലം
ആവര്‍ത്തിക്കുമ്പോഴും മറ്റൊന്നായി
അറിയപ്പെടാത്ത ബന്ധങ്ങളിലൂടെ നൂണുവന്ന്
ഒരു വരി പുനര്‍ജ്ജനിച്ചേക്കാം.

ഒരു നിമിഷത്തെ വീണ്ടും ഓര്‍ത്തെടുക്കുന്ന രണ്ടു ഹൃദയങ്ങളില്‍
മിന്നിമറയുന്ന വെള്ളിവെളിച്ചത്തില്‍ കുളിച്ച്
ആരാദ്യം എന്ന ചോദ്യത്തിനപ്പുറത്ത്
ഇഴചേരുന്ന ഇടങ്ങളിലെ പൊതുവായതിന്‍റെ ശബ്ദമെന്നോണം
വേര്‍പരിയുന്ന നിമിഷത്തിന്‍റെ അടയാളമായി
എന്തു കൊണ്ട് എന്നതിനു നൂറു മറുപടികളുമായി
ഒരു ദൃശ്യം, വര്‍ണ്ണവിന്യാസം, ക്രമീകരണം
വാചകം, രുചി, ഓര്‍മ്മ, അനുരണനം, യാദൃശ്ചികത
രണ്ടു ദിശകളില്‍ പായുന്ന തീവണ്ടികളുടെ
സമാന്തരപാതകളിലെ സന്ധിപ്പിന്‍റെ മുഹൂര്‍ത്തമായി
മറ്റൊന്നിനോടുള്ള ആദരസൂചകമായി
എടുത്തുവെയ്ക്കപ്പെട്ട ഒരടയാളമായി
ഏതെല്ലാമോ അറിയപ്പെടാത്ത ബന്ധങ്ങളിലൂടെ
ചിലപ്പോള്‍ ശത്രുതാപരമായ ഏറ്റുമുട്ടലുകളായി
വ്യത്യാസത്തിന്‍റെ ഏടുകളില്‍ നിന്ന്
വന്നെത്തുന്ന കൂക്കും പിരാക്കുമായി
ചിലപ്പോള്‍ ചുംബനാലിംഗനങ്ങളായി
അലിംഗികളെ പ്രകോപിപ്പിക്കുന്ന
അപൂര്‍വ്വതകളായി
പരസ്പരകാംക്ഷയുടെ വൈദ്യുതപ്രവാഹമായി
അതങ്ങിനെ.

കൗരവം

അയാള്‍ തന്‍റെ കവച-കുണ്ഡലങ്ങളഴിച്ചു വാങ്ങി നടന്നു മറയുന്ന അമ്മയെ നോക്കി കുറേ നേരം നിന്നു. അമ്മ അതുറപ്പാക്കുകയാണ്. തന്‍റെ പരാജയം, മരണം പോലും. ഒരമ്മയ്ക്ക് എങ്ങിനെ അതനു കഴിയുന്നു? അവന്‍റെ കണ്ണുകള്‍ നിറഞ്ഞു. എത്ര കാലമായി ഞാനിതനുഭവിക്കുന്നു. സൂതപുത്രന്‍റെ ജീവിത യാഥാര്‍ത്ഥ്യം. കഴിവിലോ ഗുണത്തിലോ താന്‍ ആര്‍ക്കും പിന്നിലല്ലെന്നു അവനറിയാം. പക്ഷേ പെറ്റ തള്ളപോലും കള്ളക്കൃഷ്ണന്‍റെ ഉപദേശങ്ങള്‍ക്കാണു വില കൊടുക്കുന്നതെങ്കിലോ?

സൂതപുത്രനു വിലകല്‍പിച്ച സുയോധനന്‍ അവര്‍ക്കൊക്കെ വെറും ദുര്യോധനന്‍ മാത്രം. ആരുടെ ദുര കൊണ്ടാണ് രാജ്യം ഇപ്പോള്‍ യുദ്ധത്തിന്‍റെ വക്കിലെത്തി നില്‍ക്കുന്നത്? ആരാണ് സ്വന്തം മകന്‍റെ മരണമുറപ്പാക്കാനായി ഈ അമ്മയെ ഇവിടേക്കയച്ചത്! അഹോ എന്തൊരു കുടിലത.! കാളിയനെ കൊന്നവന്‍ യാദവനാണത്രേ...ത്ഫൂ.. യദുകുലം മുടിക്കുവാന്‍ വന്നവന്‍ യാദവനാണെന്നു പറഞ്ഞിട്ടെന്ത്?.

ഞാന്‍ മരിക്കണമെന്ന് ആ അമ്മ ഉറപ്പിച്ചു കഴിഞ്ഞു. അനിയന്മാര്‍ക്കു വേണ്ടി യുദ്ധം ചെയ്യുവാന്‍ ്വരെന്നോടു പറഞ്ഞുവോ? അല്ലെങ്കില്‍ തന്നെ എന്തിന്? കൗരവന്‍ എനിക്കു അംഗരാജ്യം തന്നു കഴിഞ്ഞതല്ലേ? പിന്നെ ഞാനെന്തിന് അവനോട് യുദ്ധം ചെയ്യണം? എന്‍റെ അനുജന്മാര്‍ക്കു ഞാനൊരപമാനമാണു പോലും....എനിക്കു കിട്ടിയ അധികാരം കുന്തീ പുത്രന്മാര്‍ക്കുള്ളതല്ലെങ്കില്‍ പിന്നെയെന്താണ്? ഞാന്‍ പാണ്ഡു പുത്രനല്ലത്രേ... അവരോ...ആരുണ്ടു പാണ്ഡു പുത്രനായി? അവരുടെ മിഥ്യാഭിമാനത്തില്‍ ഞാനവര്‍ക്കു സഹോദരനല്ലാതായി. പരിഹാസ്യനായ ഒരു സൂതപുത്രന്‍! അതോ സൂര്യപുത്രനോ..കുന്തിിയമ്മയ്ക്ക് തന്നെ നിശ്ചയം പോരാ...ഏതായാലും ഞാനീ കുതിരക്കാരന്‍റെ മകന്‍ തന്നെ. എത്ര സ്നേഹമുള്ളഴനാണയാള്‍.

യുധിഷ്ഠിരന്‍റെ പേരു ധര്‍മ്മപുത്രനെന്നാണത്രേ! ഏതു ധര്‍മ്മത്തെക്കുറിച്ചാണയാള്‍ പറയുന്നത്. യുദ്ധമാണോ ധര്‍മ്മം? ഭ്രാതൃഹത്യയാണോ? സ്വന്തം ജ്യേഷ്ടനെതിരേ യുദ്ധത്തിനിറങ്ങലോ.....എന്നെക്കവിഞ്ഞ് അവനെങ്ങിനെയാണു റാജ്യാവകാശം കൈവരുക? ഉപദേശിക്കുവാന്‍ കൃഷ്ണനുണ്ടെങ്കില്‍ യുദ്ധം ധര്മ്മമാകും. അവനെ വളര്‍ത്തിയ കുലത്തിലും നാശമാണവന്‍ കൊണ്ടുവരിക. പിന്നെയല്ലേ കുരുകുലത്തിനു അവനെ കൊണ്ടു പ്രയോജനം.രാമന്‍ സുഗ്രീവനെ ബാലിക്കെതിരായി തിരിച്ചുവിട്ട് ഒരടിമയെ സമ്പാദിച്ചു.
അയാളും സഹോദരനും ചേര്‍ന്ന് സ്വസഹോദരിയെ മാനഭംഗപ്പെടുത്തിയിട്ടു പോലും റാവണന്‍ അയാളോടു യുദ്ധത്തിനു ചെന്നോ? സീത മാരീചനോടൊപ്പമിറങ്ങിച്ചെന്നിട്ട് രാവണന്‍ അവരെ ഉപദ്രവിച്ചോ? എന്നാലും രാമനു രാവണനെ കൊല്ലണം. ലങ്ക നശിപ്പിക്കണം. പരശുരാമന്‍ സ്വന്തം അമ്മയെ വെട്ടിക്കൊന്നില്ലേ? എന്തു കുറ്റത്തിനാണയാള്‍ കാര്‍ത്തവീര്യനെ നശിപ്പിച്ചത്? മഴുവുമേന്തി വംശഹത്യയ്ക്കിറങ്ങിയത്?
കൃഷ്ണനും അതേ പാരമ്പര്യമല്ലേ... അങ്ങിനെ ചെയ്യാതെ വയ്യ. യുദ്ധമല്ലാതെ മറ്റൊരുവഴിയും അയാള്‍ക്കറിവില്ല പോലും. കുരുക്ഷേത്രത്തിലെ രക്തം നക്കിത്തോര്‍ത്തുവാന്‍ ഒരു പട്ടിയെപ്പോലെ അവന്‍ വരും.

എന്‍റെ അനിയന്മാര്‍ക്ക് ഞാന്‍ എങ്ങിനെ അന്യനായിത്തീര്‍ന്നു എന്നു കണ്ടോ? ഗീതാ മാഹാത്മ്യം അല്ലാതെന്ത്? അര്‍ജ്ജുനന്‍റെ കളികളോ. തന്നേക്കാള്‍ മികവുള്ളവരെയാരെയും അവനനുവദിക്കില്ല, അല്ലേ..ഏകലവ്യന്‍റെ ഗതി കണ്ടോ? ഭീഷ്മ പിതാമഹന് നിറയെ അമ്പു തറച്ച ഉടലുമായി കിടക്കുമ്പോള്‍ വെള്ളമെത്തിച്ചു പോലും! എത്ര ജുഗുപ്സാവഹമായ അവകാശവാദങ്ങള്‍...എന്‍റെ കയ്യില്‍ നിന്ന് ഈ കവച കുണ്ഢലങ്ങള്‍ ഇരന്നു വാങ്ങാന്‍ അമ്മയെ അയച്ചതു കണ്ടോ... അവനു വേണ്ടി അമ്മ ഇരന്നു വാങ്ങിയതെന്‍റെ മരണം  തന്നെയാണ്. അമ്മയിതേച്ചൊല്ലി വിലപിക്കാതിരിക്കില്ല. എന്നെയവന് ചതിയില്‍ വീഴ്ത്തണം. മനക്ലേശത്തിലകപ്പെടുത്തണം.നിരായുധനാക്കണം. കൗരവരില്‍ ഒന്നോ രണ്ടോ പേരുമായുള്ള കളിപ്പിണക്കങ്ങളെച്ചൊല്ലി നൂറ്റുവരെയൊന്നടങ്കം കൊന്നൊടുക്കണം. കുരുക്ഷേത്രം ഭ്രാതൃഹത്യയുടെ നിലമാണെന്നു മറക്കാതിരിക്കുക. കാലങ്ങളായി അനേകം ബുദ്ധന്മാരും ബോധിധര്‍മ്മന്മാരും ധര്‍മ്മോപദേശം നടത്തിയിരുന്ന ഒരു പ്രദേശത്ത് നീലക്കുറുക്കന്‍റെ ചോരക്കൊതി ധര്‍മ്മമാവുകയോ? കുട്ടികള്‍ പോലും.. അതേ അഭിമന്യുവും ഘടോത്കചനുമെല്ലാം ബലിയാടുകളാവുന്ന ഈ യുദ്ധമാണത്രേ ധര്‍മ്മം. ത്ഫൂ.....

ഒരു നീതിയുമില്ലാത്ത ഈ യുദ്ധത്തിന് അമ്മ ഗാന്ധാരി കൃഷ്ണനു മറുപടി കൊടുക്കും. അവന്‍റെ കൗടില്യം ഒടുങ്ങാന്‍ പിന്നേയും കാലമെടുക്കുമെങ്കിലും യഥാര്‍ത്ഥ ധമ്മം പുനസ്ഥാപിക്കപ്പെടാതിരിക്കില്ല. എന്‍റെയമ്മ എന്നെച്ചൊല്ലി വേദനിക്കാതിരിക്കില്ല. കര്‍ണ്ണന്‍ തന്‍റെ മാറിലെ രോമങ്ങളില്‍ വിരലോടിച്ചു കൊണ്ട് ആലോചനയില്‍ മുഴുകി.   തിരുപ്പറക്കുണ്റത്തെ ശില്പത്തിലെ നായുമായി നില്‍ക്കുന്ന മനുഷ്യനെ അവനോര്‍മ്മ വന്നു. ഇതിനു വേണ്ടിയായിരുന്നില്ലേ ഈ യുദ്ധമെല്ലാം, അവന്‍ തിരിഞ്ഞ് പിന്നില്‍ നല്‍ക്കുകയായിരുന്ന അനുജനോടു ചോദിച്ചു.

SOMBRE, SOBER

There are those times
When the highly emotional
Fail to deliver
Anything except charred bodies
Yet passivity too is no option
To speak of composure
May still save us from bloodshed
And the high speed at which
One charges towards the abysses
That can come to fill spaces
Where love could have born fruit
So go slow, keep steady
Take the risk of leaving the other alive
And able to speak out,

Sometimes it is the rear guards
That see the spilled blood
And smoke from yesterdays van-guardisms
The doubt that has slowly corroded
Our faiths in each other
The passivity that was maintained towards
The plight of the other
The many acts of passion that drew
Innocent blood-
Our choices should not make us barge into another
Because guns can only speak a single language
Anywhere on earth
Whether the military uses it or so does civilians
And that is the familiar language of the arms traders
And the one who takes to guns, inadvertantly
Provides the rationale for the global arms trade
The stock-piling of weapons
Atom bombs, biological war fare and so on.

And to kill someone
Whether it is the military that does it or not
Is something that can't be explained away
A war is no option for the people
And a peoples army shouldn't train their guns at the people
We have to deconstruct all militarisms and militaries
And each shot fired should be accounted for
Whether in army games named practice
Over deserts that turn them even more devastated
Or at people, what ever be the reasons.

This time around we should stop it from happening
The disaster of genocide and concentration camps
We should avoid all violence on our part
And show that most of the violence in the world
Came from the military states
That we should make their steps retrace,
We should vouch against militarism
Wherever in the world it holds sway
And act towards the others who are in peril in true sisterhood
Show fraternity and save our world
From the undue and violent acts
That are enacted in our names
Tell them that this wouldn't do wherever or whoever we are
This  is our duty , that we don't discriminate between people
And shouldn't think that a Muslim , Dalit, Adivasi, Buddhist, Christian or Jew
Women,  refugee or immigrant or minority of any sort
Shouldn't be held captive or attacked
Because we are all refugees or children of emigrants of some long past
And we should know how things could be made better for all
And not just us, whoever we are.

CONTEMPT OF(F) THE COURTS

If it is out of pride
That one assumes a superior tone,
One with contempt studded lips
Above others,
Where from does this come to you, brother,
Where from?

Maybe your intellect has taken you
On to a climbing of a mountain of books,
Or of experiences
But contempt tastes bitter
On another's tongue
Where or what ever be its sources.

The uphill task of climbing
That you presume
Make it easier for one
To dive down into your depths
And the surface of water
Keeps its level
And the circles that someone
Has left while diving in.