Friday, October 27, 2017

നാറാണക്കല്ല്



അയ്യയ്യോ കോയിലിലുണ്ടൊരു കല്ല്
എത്രയും നാറണ നാറാണക്കല്ല്
പൂവിട്ടു മൂടിയാല്‍ പോവാത്ത നാറ്റം
എന്നും കഴുകിയാല്‍ മായാത്തനാറ്റം
ഡെന്‍മാര്‍ക്കിലോളം പരക്കുന്ന നാറ്റം
ഡംഭുകൊണ്ടേറ്റം മുടിച്ചുള്ള നാറ്റം
ഡംഭന്മാര്‍ക്കൊക്കെ കിടച്ചുള്ള നാറ്റം
പൂണുനൂല്‍തുമ്പില്‍ കിലുങ്ങുന്ന ചാവി
പൂട്ടിയിട്ടേടം പൊളിക്കുന്ന നാറ്റം.


ഏതു മണിയടികൊണ്ടും മറയാത്ത
ഒച്ചയുള്ളോശയുള്ളോടിക്കും മാറ്റം
എത്ര തിരിവെച്ചു തീര്‍ക്കുമീ നാറ്റം?
ഏതു തിരി ചെന്നാല്‍ തീരുമീ നാറ്റം?
ദൈവത്തെ കൊല്ലുന്ന തമ്പുരാന്‍ വന്ന്
കല്ലു കൊണ്ടല്ലേ പടയൊരുക്കുന്നു.


ഏതു ഗുഹയില്‍ ഒളിച്ചുവെച്ചാലും
എതു നിധിയറ പൂകിയെന്നാലും
ഏതു ഗര്‍ഭത്തെയലസിയെന്നാലും
ഏതു ധര്‍മ്മത്തെയടച്ചു വെച്ചാലും
ആര്‍ക്കുമൊളിക്കുവാനാകാത്ത നാറ്റം!


കുത്തിയുതിരം കുടിച്ചവന്‍ വന്ന്
ദൈവത്തിന്‍ നാട്ടില്‍ പിടിപ്പിച്ച കല്ല്.
നാറാണക്കല്ലു പിടിക്കേണ്ട കുട്ടാ
നാറുമേ മൊത്തം നഗരവും നാടും!

ഇക്കിളിയേതു മരത്തില്‍?


"വണ്ണാത്തിക്കിളിയിക്കിളിയിട്ടതു
കൊണ്ടു തളിര്‍ത്തൊരു മരമേ!"

"വന്നിങ്ങാശു കളിച്ചു നടന്നോ
പുഞ്ചിരിതൂകും കിളിയേ!"

"പൂവുകളൊന്നു വിടര്‍ന്നവ തോറും
പാറിനടക്കാന്‍ മോഹം!"

"ആകാശത്തിന്‍ പൂവേ നിന്നുടെ
മോഹം ഞാനുമറിഞ്ഞു!"

"മഞ്ഞക്കിളിയുടെ ചിറകിന്നരികിലെ
ഏറ്റം നല്ല കറുപ്പായ്
ഉപ്പന്‍കണ്ണിലുറങ്ങിയെണീല്‍ക്കും
കതിരിന്‍ കതിര്‍മണിമുത്തായ്
ഏതോ ചിരിയില്‍ നിന്നെപ്പുണരും
മോഹമരുത്തിനെയോര്‍ത്തും
തഴുകിപ്പോവും കണ്ണിന്‍ കോണിലെ
നനവിനെ മുത്തിയെടുത്തും
പൂവിന്‍ മുന്നില്‍ കൊക്കാല്‍ ചിറകാല്‍
പുളകം പകരും കുരുവീ
ജയമിഹ നിന്‍റെ വിശേഷം
പകരാന്‍ പല കുളിരുള്ളീ ദിക്കില്‍
അന്‍പുള്ളവളേ കാത്തൂ നിന്നെ
കാമുകനായ പരുന്തും
കാണാതായോ നിന്നെപ്പിന്നേം?
ഞാനിനിയെവിടെ തെരയും?"

"കുഞ്ഞിക്കളിയില്‍ പന്തുമുരുട്ടി
പോയവനെവിടെപോയീ?
ഏതുകനത്തകരത്താലവനുടെ
വഴികളടയ്ക്കാന്‍ നോക്കീ
എന്നിട്ടുമേതോകരിഷ്മകള്‍
വന്നു നിന്നെന്തേ
പറത്തുന്നു പന്തിതെങ്ങും!
കൊത്തിപ്പറക്കുവാന്‍ ഞാനുണ്ടു പായുന്നു
സ്നേഹം നിറച്ച മധുചഷകം."

"മല്ലികപ്പൂവില്‍ മധുനുകരാന്‍ വന്ന
മഞ്ജുളാകാരികള്‍ പാര്‍പ്പതെങ്ങോ?
മാറിലെ രോമനികരത്തില്‍ നിന്നെയും
തേടി തിരയുന്നുണ്ടെന്‍ കൈവിരല്‍കള്‍!
നീ പൂത്ത താഴ്വരയല്ലാതെ മറ്റെന്തു
ണ്ടാശാസരിത്തിന്‍ തെളിയൊഴുക്കില്‍!"

"ഇക്കിളി തന്നൂ നീയും നെഞ്ചിനു
പുളകം വന്നു പുളഞ്ഞൂ ഞാന്‍
നിന്നെക്കാണാന്‍ ഞാനണയില്ലേ
ഞാണു തൊടാത്തോരന്‍പായി
ഒന്നു മുറിക്കാനല്ലാ നെഞ്ചിലെ
യമ്പുകളൊക്കെയൊഴിക്കാന്‍
ഇക്കിളിയേതെന്നറിയില്ലെങ്കിലു
മിക്കിളി തന്നൂ നീയും!"

"മൃദുവാം ചുണ്ടിനു കാതോര്‍ത്തല്ലേ
ഞാനും കഴിവതു പെണ്ണേ!
നിന്നുടെ രാഗസരിത്തില്‍ മീനായ്
അലയുന്നോനീ ഞാനും.
ചിറകടി നെഞ്ചില്‍ പെരുകുന്നൂ
കൂടവിടെത്തന്നെ പണിയൂ!"

"നാവിന്‍ചാമ്പത്തിരകള്‍ വന്നു
കളിപ്പതുമുണ്ടീ കാലിന്നിടകളിലവിടേം
തിരയുന്നുണ്ടു തിരക്കുകളില്ലാ
മനുജരുമുപ്പും പുളിയും
എരിവും മധുരവുമുള്ളൊരു ദിക്കില്‍
വന്നെത്തുന്നൂ ഞാനും
പുതുതായ് ചിലതുരചെയ്തിട്ടെന്നുടെ
രുചിമാറ്റൂ നീ കണ്ണേ!"

"അരുചികളനഭിരുചികളുമനവധിരുചികളുമുള്ളോ
രുലകത്തെന്നെ ദിക്കുകളനവധി കാട്ടുന്നോളേ
മധുരയിലുള്ളൊരു മീനാക്ഷിപ്പെണ്‍
കണ്‍കളിലുള്ളൊരു കിളിയേ!
നബിയുടെ മാറിലുറങ്ങാന്‍ വാവാ
കൊഞ്ചുംകിളിയേ നീയും!
അഗ്രണിമാരുടെ തുഞ്ചത്തഗ്രം വിട്ടുകളഞ്ഞൊരു കിളിയേ!"

"പണ്ടേ വന്നവളാണേ നിന്നെ
നെഞ്ചിലെടുത്തവളാണേ!
മതിലുകളേറിമറിഞ്ഞും
നിന്നെ കാണെണ്ടേ ഞാന്‍ കള്ളാ!
കാളിയനാണീ കാളിന്ദീനദി
പുളകം കൊണ്ടു നിറച്ചോന്‍
അനന്തനാഗഫണങ്ങള്‍ തണലായ്
മരുവീടുന്നോനാണേ
പിന്നെയതെങ്ങിനെയൊഴിവാക്കീടും
പാര്‍ശ്വങ്ങള്‍ക്കഥിനാഥാ!
ബലിയും ബാലിയുമംബാലികകളു
മൊന്നിക്കുന്നൊരു രാവില്‍
നന്നേനീണ്ടൊരു രാവതു നിന്നെ
തന്നുവെനിക്കും പൊന്നേ!
രാവണസൂര്യന്‍ നാടോടുന്നൊരു
ചെറുകരയാണീ ദേശം!
പൂതനവന്നു മുലപ്പാലേകും
ജനതയിതെന്നുടെ ജനത!
ഇക്കിളിയേതു മരത്തിനുമരുളും
ഇക്കിളി പാറും വാനം1"

"വണ്ണാത്തക്കിളി നിന്‍റെ കറുപ്പിനു
ചേരുംപടിയാണേതു വെളുപ്പും
റായുടെ ചിറകടി
വാഴും വാനില്‍ റാകുന്നുണ്ടൊരു മീനും
മുള്‍മുടിയുണ്ടൊരു കുരുവിക്കൂടായ്
കുരുവികളാണതിലെങ്ങും
അസ്ഥിക്കൂടിനെ നീലഞരമ്പുകള്‍
പുണരുന്നിടമാണേതും
മാംസം വന്നു നിറഞ്ഞൂ രാഗം
രോഗവുമങ്ങു മറഞ്ഞൂ
കാത്തൂ നിന്നുടെ ജയമെന്‍ ജയമായ്
മാറും പുതുപുതു കാലം
ഇക്കിളിതന്നുടെ പൊരുളാമക്കിളി
യെപ്പൊഴുമുണ്ടെന്‍ മാറില്‍!
ശാന്തി ജഗത്തിനു നള്‍കുന്നോ
നാണെങ്ങും വാഴും നാഥന്‍!"

Friday, October 20, 2017

ഒരു ചിത്രകാരിക്ക്

വന്നു പോകുമ്പോള് തോന്നുമശാന്തിയില്
ശാന്തിയെ വീണ്ടുമോര്ക്കുന്നു ഞാനിന്നു 
ചിത്രസൂചികള് നല്കുന്ന തുന്നലാല് 
കൂട്ടി നീ നെയ്ത ജീവിതപ്പാതകള്
വീണ്ടെടുത്ത കരയും ചിരികളും
ചില്ലതോറും കളിക്കും കിളികളും
മേഘമുണ്ട് ആകാശ നേര് മ്മയില്
 ചേര്ന്നുപോകും വെളിച്ചവും രാത്രിയും .

ആരുമേ പാദ താളത്തില്  ഓര്ക്കാത്ത
 പൂമണമ്പോലെ ഉള്ളിലേക്ക് ഏറുന്ന
പെയ്തൊഴിഞ്ഞിട്ടും കറുപ്പിനെ പേറുന്ന
നാഗയക്ഷിയെ ഉടലാല്  പദങ്ങളാല് 
വീണ്ടുമിന്നു  വിളിക്കുന്നു ഞാന്
എന്റെ മണ്ണുതൊട്ടുള്ളിഴച്ചിലില് 
ചേര്ന്ന് നിന്നുള്ളൊരാട്ടത്തില്  അങ്ങിനെ.

Monday, October 16, 2017

വാമനനൊരു ചരമക്കുറിപ്പ് : നൈതികാധികാരവും കലിയുഗ സങ്കൽപ്പവും


മനുഷ്യന്റെ ഉള്ളിൽ തന്നെ ജ്ഞാനോദയത്തിനു രൂപം കൊടുത്തിരുന്ന ദൈവ സാന്നിധ്യങ്ങളും പ്രവാചക ചിന്തയുമായിരുന്നു ആദ്യം തന്നെ ഉണ്ടായിരുന്നത്. ഇതു അടിസ്ഥാനപരമായി നൈതീകവും ജീവോന്മുഖവും നീതിയിലധിഷ്ഠിതവുമായിരുന്നു. ഇതിനെ നശിപ്പിച്ചും പ്രവാചകരെ കൊന്നൊടുക്കിയും നിന്ന അധികാര കെന്ദ്രങ്ങളാണ് ജീവിക്കുന്ന ദൈവത്തിന്റെ സ്ഥാനത്തു വിഗ്രഹാരാധനയും പൊതു സ്വത്തു പൂഴ്ത്തിവയ്ക്കലും കൊണ്ടുവന്നത്. മനുഷ്യനിലുള്ള ജീവിക്കുന്ന ദൈവത്തിനു പകരം അചരമായ/ആചാരമായ ഒന്നിനെ ദൈവമായി വാഴിച്ച ഇവരാണ് പൗരോഹിത്യത്തിന് വഴിയൊരുക്കിയതും ജനങ്ങളെ കൈയൊഴിഞ്ഞതും.

കലികാലത്തെക്കുറിച്ചുള്ള ബ്രാഹ്മണിക സങ്കൽപം അതിനെ ബ്രാഹ്മിണിസത്തിനു മീതെ പലമ ആധിപത്യം നേടുന്ന ഒരു കാലമായാണ് കാണുന്നത്.. മാർക്കണ്ഡേയ മുനിയുടെ വ്യാഖ്യാന പ്രകാരം കലിയുഗമെന്നത്  "അസത്യത്തിനും അഴിമതിക്കും ഇടം കൊടുക്കുന്ന ഒരു കാലമാണ്. യാഗ - യജ്ഞങ്ങൾ അപ്രസക്‌തമാവുകയും, ബ്രാഹ്മണർ ശൂദ്രർ ചെയ്യുന്ന കൃത്യങ്ങളിൽ ഏർപ്പെടുകയും ശൂദ്രർ ധനികരാവുകയും, പുരുഷന്മാർ മൃഗങ്ങളെപ്പോലെ പെരുമാറുകയും ജനങ്ങൾ ധാന്യം വില്പനയ്ക്ക് വെയ്ക്കുകയും ബ്രാഹ്മണർ വേദങ്ങൾ വിറ്റഴിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന , ബ്രാഹ്മണർ ഭിക്ഷാടകരായി മാറുന്ന, സന്യാസി വര്യന്മാർ കച്ചവടക്കാരായി  മാറുന്ന, സ്ട്രീകൾ ശരീരം വിൽക്കുന്ന,പശുക്കളോ മരങ്ങളോ കാര്യമായ ഫലം നൽകാത്ത , മനുഷ്യർ നാല് ആശ്രമങ്ങൾ പാലിക്കാത്ത, വൃദ്ധർ ചെറുപ്പക്കാരെ പോലെ പെരുമാറുന്ന , ഭാര്യമാർ പരപുരുഷന്മാരോടൊപ്പം രമിക്കുന്ന , ദാരിദ്ര്യം കൊണ്ട് മനുഷ്യർ ചത്തൊടുങ്ങുന്നു ഒരു കാലം" ആണ്. വാസ്‌തവത്തിൽ ഇവിടെ എത്തുന്ന പ്രവാചകൻ 'കല്ക്കി' (ഇന്നലത്തെ പോലെയുള്ളവൻ )  ആണെന്നാണ് അവരുടെ ഭാഷ്യം. മനു സൃഷ്‌ടിച്ച കാല ഗണന എങ്ങിനെ ബ്രാഹ്മിണിസത്തെ വ്യവസ്ഥ ചെയ്യുകയും ബ്രാഹ്മണാധിപത്യത്തിനെതിരായ ജനാധിപത്യ പ്രവണതകളെ (ഇവയിൽ പലതും ഏതു നീതിപൂർവം നിലനിൽക്കുന്ന വ്യവസ്ഥയിലും അനിവാര്യമാണ്.). നന്മയും തിന്മയും ഒരേയാളിൽ തന്നെ വന്നു കൂടും എന്നതാണ് മറ്റൊരു പ്രശ്നമായി ചൂണ്ടിക്കാട്ടപ്പെട്ടതു. സ്വാഭാവിക ഗതിയിൽ ബ്രാഹ്മണർ വ്യാജമായി പ്രചരിപ്പിക്കൽ പോലെ അവർ ശുദ്ധരും ബാക്കിയുള്ളവർ അശുദ്ധരും ആണെന്ന് കാണാൻ ഒരു തരത്തിലും കഴിയുന്നതല്ല. സ്വന്തം പോരായ്മകളൊളിച്ചു വെച്ച് മറ്റുള്ളവരെ തീട്ടം കോരികളാക്കിയ ഈ വ്യാജ പ്രത്യയശാസ്ത്രം മനുഷ്യരായ രാജാക്കന്മാരെ ദൈവത്തിന്റെ സ്ഥാനത്തു പ്രതിഷ്ഠിക്കുകയും ദൈവത്തെയും നീതി ബോധത്തെയും നശിപ്പിക്കുകയുമാണ് ചെയ്തത്. ദൈവ പുത്രന്മാരായ മനുഷ്യർക്കിടയിലുള്ള അടിസ്ഥാന പരമായ തുല്യതയെ പോലും കൈയൊഴിഞ്ഞ ഈ വ്യാജത അതിനു മുൻപുണ്ടായിരുന്ന ബൗദ്ധ ജൈന  ജൂത പാരമ്പര്യങ്ങളെ നശിപ്പിച്ച അധികാരികളുടെ സൃഷ്ടിയായിരുന്നു. ദൈവം ചിലരെ തന്റെ ആൾക്കാരായും  മറ്റുള്ളവരെ അവരുടെ അടിമകളായും  സൃഷ്ടിച്ചു എന്നാണു ബ്രാഹ്മണരുടെ വാദം. മാണിത്‌ നിന്ന് സൃഷ്‌ടിച്ച മലാക്കുകളിൽ ഒരുവൻ ചേറിൽ നിന്നുണ്ടാക്കിയ മനുഷ്യനെ വണങ്ങാൻ ദൈവം ആവശ്യപ്പെട്ടപ്പോൾ അതിനു മടിച്ചതു കൊണ്ടാണ് അയാൾ സാതാൻ  ആയതെന്നു ഖുർആൻ പറയുന്നുണ്ട്. ധമ്മപദ യിലും നന്മ - തിന്മകൾക്കപ്പുറമുള്ള ഒരു ലോക സങ്കൽപം  ഉണ്ട്. 'Though shall not judge ' എന്ന് ബൈബിളും പറയുന്നുണ്ട്. അവസാനത്തെ കുഞ്ഞാടിനെയും ,മുടിയനായ പുത്രനെയുമൊക്കെ ചൂണ്ടിക്കാട്ടുന്നതിലൂടേ യേശുവും, പാർശ്വ നാഥ സങ്കല്പത്തിലൂടെ ജൈനരുമൊക്കെ ഇതേ കാര്യം പങ്കു വെക്കുന്നുണ്ട്. അറിവ് (knowledge) തന്നെ അടിസ്ഥാനപരമായും പാർശ്വങ്ങളെക്കുറിച്ചുള്ള (knowing the  ledges ) അറിവ് ആയതു കൊണ്ട്  കേന്ദ്രങ്ങളിൽ ഇരുന്നു കൊണ്ട് അതിനെ നശിപ്പിക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്ന അധികാരത്തെ അത് നിരന്തരം പ്രശ്നവത്ക്കരിക്കുന്നുമുണ്ട്.  മാത്രമല്ല, ഇതിൽ ഇക്കാട്ടുന്ന കുഴപ്പങ്ങൾ ഇതിനു മുൻപുള്ള വ്യവസ്ഥകളിലും ഉള്ളതായി എളുപ്പം മനസ്സിലാക്കാം. ജനാധിപത്യത്തെ ഭയന്ന അധികാരികളാണ് ബ്രാഹ്മണനെ പ്രമാണിയാക്കിയതെന്നു നിസ്സംശയം പറയാം. അവരുടെ കലികാലം അവർ തയ്യാർ ചെയ്തെടുത്ത്  സ്വതന്ത്ര സ്ത്രീ ശക്‌തികളെ (യക്ഷികൾ ) നശിപ്പിച്ചും അടിമപ്പെടുത്തിയും, ആത്‌മ പരിശോധനയിൽ നർസിസിസ്റ്റിക് ആയി സ്വയം വിലക്കുന്ന ' devaangana ' (കണ്ണാടിയിൽ നോക്കുന്ന സ്ത്രീ , താലി കെട്ട് സമ്പ്രദായം, ശരീരം അലങ്കരിക്കൽ  എന്നിങ്ങനെ) ആയി സ്ത്രീയെ പരിവർത്തിപ്പിച്ചും ഒക്കെയാണ്. വിച്ച് hunting നെ കുറിച്ചുള്ള Barbara  Ehrenreichinte പാഠങ്ങളും ഈ പ്രക്രിയയെ കുറിച്ച് സൂചനകൾ തരുന്നുണ്ട്. മധുര മീനാക്ഷി ക്ഷേത്രത്തിലെ ചൂൽ പിടിച്ച യക്ഷി രൂപം ഈ പാരമ്പര്യം ഒരു ആഗോള സ്വഭാവം നേടിയിരുന്നതായി തേളിയിക്കുന്നുണ്ട്. അനേകം തലകളുള്ളവരായി ചില അസുരന്മാരെ ചിത്റരീകരിച്ചിട്ടുള്ളത് പോലെ തന്നെ പല സ്ത്രീ  രൂപങ്ങളും ഇന്ത്യൻ  ശില്പങ്ങളിൽ കാണാറുണ്ടെങ്കിലും, പാർത്ഥങ്കര സമാനമായി അനേകം തലയുള്ള നാഗങ്ങളാൽ (അനന്തതയാൽ) പരിപാലിക്കപ്പെടുന്ന ചില സ്ത്രീ രൂപങ്ങളും നിലനിൽക്കുന്നു എങ്കിലും അവയും കാര്യമായ പരാമർശം പുരാണങ്ങളിൽ നേടിയിട്ടില്ല. ന്യൂനതകളുള്ളവരായാണ് പ്രവാചക മതങ്ങൾ മനുഷ്യരെ പൊതുവെ വിലയിരുത്തുന്നതെന്നും നേരെമറിച്ചു ബ്രാഹ്മിണിസം ബ്രാഹ്മണരെ പിഴവറ്റവരായും ശുദ്ധരായും ആണ് ചിത്റരീകരിക്കുന്നതെന്നും ചൂണ്ടിക്കാട്ടപ്പെട്ടിട്ടുണ്ട് . സർവ്വനാശത്തിന്റെ അടയാളങ്ങളായി ബ്രാഹ്മണർ കാണുന്നവ പലതും മറ്റു വിഭാഗങ്ങൾക്കും സ്ത്രീകൾക്കുമൊക്കെ അനുകൂലമാണെന്ന് പറയേണ്ടി വരും.

Friday, October 13, 2017

ചിത്തഭ്രമം



സത്ചിത്തമുണ്ടെന്നു വമ്പുപറയുന്നോ
രുണ്ണികള്‍ നോക്കുമ്പോള്‍ നമ്മളെല്ലാം
ചീത്തഭ്രമക്കാരായ് കാണപ്പെടുന്നുണ്ടു
ചിത്തഭ്രമക്കാരും നമ്മളത്രേ!

ചിത്തത്തിലല്‍പം ഭ്രമമില്ലയെങ്കിലോ
കൊള്ളില്ല പ്രാകൃതം വിട്ടുപോയുള്ളോ
ര'ച്യുതന്‍' വന്നു കളിപ്പന്തലിട്ടുള്ള
സംസ്കൃതചിത്തരാം നിങ്ങളയ്യോ!

ഉള്ളിന്നിരുളറ കൊട്ടിയടച്ചിട്ടു
സ്വന്തമാം ചങ്ങല പൊട്ടിക്കാനാവാതെ
വെള്ളിവെളിച്ചത്തില്‍ നിന്നു മോങ്ങും
നായ്ക്കളെത്താങ്ങുവാന്‍
ആര്‍ക്കുകഴിയുമിന്നെങ്ങുന്നുമാദ്യമായ്
ദൈവത്തിനൊപ്പം കഴിഞ്ഞോര(ി)രുളു
പരക്കും വസന്തരാവില്‍!

Tuesday, October 10, 2017

തൊഴിലാളി




ഓഫിസിന്‍റെ
സണ്‍ഫിലിം പതിച്ച കട്ടിയുള്ള ഗ്ളാസ്സിലൂടെ
പുറത്തുകൂടി കടന്നു പോകുന്ന
പ്രകടലത്തെ നോക്കിക്കൊണ്ട്
അയാള്‍ പറഞ്ഞു: 
"ഇവരെപ്പോഴും അങ്ങിനെയാണ്
ആരോ കൊടുക്കുന്ന തൊഴി
ലാളനമായി കൊണ്ടാടുന്നതു
കൊണ്ടു പോലുമാണോ
അവരെ തൊഴിലാളികളെന്നു വിശേഷപ്പിക്കുന്നതെന്ന്
കൂര്‍മ്മബുദ്ധിയായ ഏതോ
യജമാനന്‍ തന്നെയല്ലേ
ഭാഷയിലീ പദത്തെ വിന്യസപ്പിച്ചതെന്ന്
ചലപ്പോള്‍ സംശയം തോന്നും.
"വര്‍ക്കര്‍" എന്നതു പരിഭാഷ ചെയ്തു വന്നപ്പോള്‍
മലയാളത്തിലിതിനു കിട്ടിയ സ്വീകാര്യതയുടെ
രഹസ്യമാലോചിച്ചാല്‍
ഒരു വേള നമ്മുടെ ധിഷണയിലെ
ഒരു രഹസ്യകവാടം നമുക്കു തുറക്കാനായേക്കും.

ഞാനും നിങ്ങളുമുള്‍പ്പെട്ട
പണിയെടുക്കുന്നവര്‍ക്ക്
സ്വന്തം അടയാളത്തെ
കുറച്ചുകൂടി മെച്ചമായി കണ്ടെത്താനും
ചിലപ്പോള്‍ അതു സഹായകമായേക്കാം.
"ജോലിക്കാര്‍","അദ്ധ്വാനിക്കുന്നവര്", "പണിയെടുക്കുന്നവര്", "ഉഴൈപ്പാളികള്"ڈ,
"വേലക്കാര്‍"  എന്നിങ്ങനെ അനേക വാക്കുകളില്‍  പരതിയവര്‍
എങ്ങിനെ "തൊഴിലാളി"ڈയില്‍ ചെന്നെത്തി
എന്നാലോചിക്കുമ്പോള്‍
ഈ തൊഴി തീരെ നന്നായില്ല
എന്നേ എനിക്കു പറയാനാവൂ.
സഹോദരന്‍ പ്രസ്സില്‍ തൊഴില്‍ സമരം
സംഘടിപ്പിച്ച യജമാനന്മാര്‍ക്ക്
ഇതില്‍ സംശയമൊന്നും ഉണ്ടാവാന്‍ ഇടയില്ലെങ്കിലും.



Tuesday, October 3, 2017

MY SISTER’S BIBLE: NEW POETRY AND THE STEP TO HETEROGENEITY




BENOY.P.J







What we used to call ‘minor’ in literature (broadly speaking Dalit/black/women’s/minority/ gay/proletarian/subaltern) after the terminologies used separately by many theorists came with a particular predicament- the definition itself was predicated on a certain binary conceptual formulation which conceived of the relationship between the two parts as essentially hierarchic and  built up around the ‘logic of the supplement’. This was further conceived in terms of a certain primal antagonism towards the other around which the text was built up- a ‘minor’ literature  however sympathetically it was conceived was always subordinate to a ‘major’ one around which it was built up and without some notion of which it would have been impossible. Though theorists like Gilles Deleuze have tried to  conceive of it in a genuinely empathetic manner, by trying to point out that in what we called ‘minor’ literature everything was political, the conceptual framework itself was causing unavoidable problems and limitations to his formulations also, because it did go in for certain simplistic positions like ‘a minor literature could only be conceived in a major language’, which also points to the implicit hierarchies and essentialisms in this regard.
K.Sachidanandan’s introduction to the English translation of S.Joseph’s poetry is a typical example of the way in which such a conceptual formulation could have a contradictory effect. On the one hand he tries to argue that Joseph did not lay claim to ‘dalitness’ for his poetry in his earlier collections, and yet describes him as one of the first to announce his identity as a  ‘dalit’ poet in Malayalam not through his public stances. Interestingly he says on the one hand that “Josephs poetry is seldom loud like a lot of dalit poetry in other languages” and on the other hand argues that “Malayalam now has a body of dalit poetry that can easily be compared with that of other Indian languages like Marathi, Gujarati, Punjabi, Hindi, Tamil, Kannada, Bengali and Telugu”, thereby suggesting that dalit poetry in Malayalam was somehow wallowing behind the dalit  poetry in other languages. The boomerang nature of this compliment is quite obvious, on the one hand to complement Joseph he dismisses dalit poetry in other languages as ‘loud’ and then by stating that dalit poetry in Malayalam was actually trying to do what dalit poetry in other languages had already achieved elsewhere, was dismissive of dalit poetry in Malayalam  including Joseph’s poetry as lagging in time- thereby in effect dismissing both as irrelevant . He is also dismissive of Joseph’s position as a Christian dalit, by taking recourse to a secular denial of its specificity by stating , in an act of secular disavowal that ”the holy books” were useless “to a poor woman”.
My argument here on the other hand is to place the specific quest of Joseph’s poetry and dalit poetry by and large not exactly in a certain sequential and progressive historic ‘frame’, but to say that malayalam poetry itself, had called forth this new articulation out of an intrinsic need for itself, since poetry itself was also like other forms always in the process of re-examining itself through its aporias and silences, and in this case, Joseph’s poetry, by virtue of its authorial function, and also by virtue of the traces that it were trying to elucidate was a unique event in that history, and has to be reckoned as such.






To S.Joseph, the big mole which marks the face of a girl, which seems to make her somehow imperfect, is also like a certain marking by hierarchic identity, which is socially constructed, which he would like to see her without. The attempt is to see otherness beyond the pale of realism in poetry, to see the branding hand as well as to see without it, as if an original vision untainted by hierarchy could be re imagined, without succumbing to the pressures to do protest poetry. This doesn’t mean that Joseph’s poetry has no protest to make, but that it tries to move away from that primarily antagonistic imaginary of binary thought through a connection to the infinite and microcosmic aspects of new envisioning.  In that, it stands somewhere alongside Vaikom Muhammed Basheer’s writing. The aspects of nature, everyday life, the mundane and the ordinary are re-imagined with a great deal of resourcefulness that comes from a micro-politics of a new kind, which gives meaning to everything, and sometimes effectively dismisses the rhetorical and spectacular antics of much of modernism through sensitive redrawing of relations of power, which has gained a centrality here, and a ‘knowing of the ledges’ which is fundamental to all knowledge, which is much more profound and original.
In my sister’s bible, the necessarily double aspect of the poet’s move is to on the one hand try to establish the Bible as something that is fundamental to her life, not only as a social identity, perceived from the outside, but also as an intrinsic aspect that defines the life of this woman and gives a certain meaning to it, albeit in a non conforming way. Unlike the secular dismissal , this double move seems to more fundamentally reinvigorate the text by discursively reinventing it, as intimate and still to be elicited in new ways, as much of black writing would have it, keeping faith in its mission and sometimes dismissive of debilitating specifics that would tend towards the demolition of prophetic thinking.
To Joseph, as a writer, poetry in the writing like his is taken out of its comfortable and familiar haunts and is taken to a trip to spaces where there is depravity and ordinariness, but one which has its own uniqueness, and can easily show itself as on a road much more fundamentally open and free in every aspect, dismissive of the empty claims of ‘freedom’ and ‘liberty’ by the traditional elite, with their empty and casteist jargons and hierarchically differentiated claims to these aspects. Elitism, with its spatial temporal and social differentiations is shown as fundamentally unfree and anti egalitarian whereas the common peoples lives are endowed with more resources for hope even in these respects.
“What you want is freedom,right?
That is all that we have
You can say what you like,
Can bath in the brook
Can chirp with wag-tails
Visiting the compound
Can sit on a mat on the verandah.
Mother and father will keep you company.”
Unlike the notions of depravity that characterize social realism, the new vision talks back about the strengths of ordinary folk without trying to be apologetic and caught in the unending dilemmas of the elite.
This translation of S.Joseph’s poetry into English, “My sister’s Bible” thus can be seen as a significant contribution to Indian poetry in translation and gives us some idea about the new explorations that have redrawn the map of Malayalam poetry by moving towards a more multitudinous present, in which this poet has played a significant role.
In the poem called ‘The Light of God” Joseph tries to talk about a believers approach to God, and tries to posit god as a light that protects her, calls for her obedience and prayer and it is also a light that lets another person see her. It has been a long held tradition to call God ‘light’ while the fact remains that God has existed alongside darkness even before light was created and that “darkness was spread over the depths”. Light, which itself was one of the creations of God did not necessarily occur as existing in a contradiction with darkness, which in that sense is even more  primal. The creation of light that divided the waters, created day and night, good and evil and so on, was a theological event introduced into faith by Pilate and Mariam two of Christ’s friends and torturers when they created the church. Joseph here continues with that tradition, which denies Christ and works with Pilate, and in that sense continues with the Pharaonic element in Progressive , secular thought (pre- endarkenment) due to his prioritizing of the binary of light / darkness, even though Joseph’s writing is by and large sensitive and firm in its denial of the subordinations in the binary towards the aspect of darkness. In “Can write about the western parts” tries to imagine afresh the subordinated knowledges of ordinary people without the mark of that subordination, placing it on par as equally valid and important to the everyday life of ordinary people. 
The many different ways in which his poetry thinks about an element like fishes/fishing etc.,  in its various instances, if we trace it through his different poems in this book, gives us some idea about how his work is sensitively moving away from stock approaches and rationalities.  The experience of abandonment, also, of his mother, an elderly woman who sets out to go away from the rudeness of her children, realizes that she has nowhere else to go, and comes back home after sitting for sometime under the coconut tree; or of an ant(Running ant) , or a penniless friend in a city of which he knew but little; or of a cat is something that returns hauntingly in its various manifest forms.
He doesn’t really prioritize the poets work over that of a mason( The maso), in a way that poets are want to do, but tries to approach it like a knowledge worker on an equal footing, as K.K.Kochu, writer and intellectual would place the question sometimes.
The translations in this book published by Author's Press are done by K.Sachidanandan, A.J.Thomas, M.T. Ansari, Ajay Shekhar, Jobin M Kanjirakkat, Saritha Varma and myself. T