THE NEW REVOLUTION

When somebody moves a thing across

The body of thought

The thing doesn’t remain material

But becomes a particle of thought or spirit

With which the thing thinks its own

Way across thought.

The material that pushes through

Is the matter of language

An energy, a connection or so.

Primarily, having taken recourse

To that element in thought

The material then unwinds, unthinks itself

And pronounces for itself

A verdict other than that is material.

When the machine

Prompts a thought

Leading you to the many allies

That hope travels unseen

The leading thought attempts

At word prompting, doctoring, associating, dissociating

Distancing, and so on

Driving some one hither and tither,

To panic, to fear, ill health,

To madness, to that prison house of words

Or image trap

The one which turns you around and make you travel

With your front to the past and your back towards the present

Into the unthought yet to be

Into the controversial

From which without recourse to the darkness of god

And the love for the seen and the unseen

There was no way out.

The sliding,

Mud slinging,

Fighting, jittery  world

Thrusting into the flesh and blood of man

Where love became a crime and hatred the law .

The avante garde then

Became a backyard of the already slit

A future split and opened

Away from the middle path

The leading thought attempts to plot out

The flow of wind and water

Attempting to make of the other

A slave

Unconnected, cut off, bleeding from the wound.

With the slow burgeoning connection

With which god enters you

The clitoris blooms

The clit-cheeked flower  of love

Which the wet tongue connects

And the call of falcons and peacocks

That reverberate in the night

The palm-trees dancing together in the wind,

The snakes, the machine voice of crickets

Singing the coarser lyrics of love

The slippery sliding from the sweaty zeniths

Into the sweet cuddling

The tic of the semen as it flows in abundance.

The woman from the potter’s house

Goes round in splendid circles in her dance

Breathing life into an earthen song,

A pot shard that the children throw

In their game

To hop up to hope

Could not be undone

From the thimble

A little  finger comes out

With a sweaty stalk

Playing down the fire that had stalked  and smothered kitchens

Leaving women carefree and ecstatic

And men too full to bother anymore.

Is this Sita’s kitchen, where she never was?

Or at Bali’s abode

Is there a room to spare?

The body of thought

Opening and closing

In on the matter of the word

For the pulsation

That has begun now without a gun.

ഓന്ത്

സ്മിത വരച്ച ഓന്തിനെ ഫേസ്ബുക്കില്‍ കണ്ടപ്പോഴാണ്
ഞാന്‍ വീണ്ടും അയാളെക്കുറിച്ചോര്‍ത്തത്
ഏതു സാഹചര്യത്തിലും ഇണങ്ങി നിലനില്ക്കുവാനും
അതു ഭംഗിയായും സൗമ്യമായും ചെയ്യുവാനും ഉള്ള
അതിന്‍റെ ശേഷിയെ
വളരെക്കാലം അപഹസിച്ചു പോയവര്‍
ഓന്തിനെ തള്ളിയിരുന്ന നരകത്തില്‍ നിന്ന്
അതു പുറത്തുവന്നതു പോലെ തോന്നി, അപ്പോള്‍.
ഒരു മനിഞ്ഞിലോ വവ്വാലോ പാറ്റയോ
അതിന്‍റെ അതിജീവനത്തിലും കിനാവിലും എങ്ങിനെ
അസാധ്യമാക്കപ്പെട്ടിരുന്നു എന്ന്,
നിറങ്ങളുടെ കൂട്ടുപിടിച്ചുള്ള തന്‍റെ നില്‍പ് ഒട്ടും മോശമല്ല എന്ന്
ഓന്തിനറിയാം എന്നും.

നഗരത്തിലെ മാന്യത തന്നെ ഷണ്ഡീകരിക്കാന്‍ ശ്രമിക്കുന്നതറിഞ്ഞ്
നിരത്തിലൂടെ സ്വന്തം ലിംഗമിഴച്ചു കടന്നു പോയ
ഒരു കഴുതയുടെ നലവിളി അതു കേട്ടിരുന്നു
തികഞ്ഞ മാന്യതയോടെ
സ്വന്തം വര്‍ണ്ണഭേദങ്ങളെ എടുത്തു വയ്ക്കുകയല്ലാതെ
അതിനു നിവൃത്തിയില്ലായിരുന്നു
ഞാനിതാ നിറം മാറുന്നവന്‍
നിങ്ങളെനിക്കായി നീക്കിവെച്ച ഇഷ്ടനിറം കൊണ്ട്
മതിതീരാത്തവന്‍
പലമരങ്ങളില്‍ ഇരുന്നവന്‍
നിറങ്ങളൊന്നും തന്‍റേതല്ല എന്നറിഞ്ഞവന്‍
നിറങ്ങളെല്ലാം തന്‍റേതാണെന്നറിഞ്ഞവന്‍
ഏതു യുദ്ധവും
തനിക്കെതിരായ തന്‍റെതന്നെ പോരിനെ
പ്രമാണമാക്കുന്നു എന്നറിഞ്ഞ്
പ്രമാണങ്ങളെ എറിഞ്ഞുടച്ചവന്‍
തളിരിലകളുടെ പച്ചയില്‍ ചമഞ്ഞിരുന്ന്
ശരികളുടെ ലോകത്തെ യാത്രയാക്കിയവന്‍
കാടിനൊപ്പം നിന്നവനെ കള്ളനാക്കുന്ന
ഷേക്സ്പീറിയന്‍ ലോകത്തോടു
ശാസ്താവായിരുന്നു വിടപറഞ്ഞവന്‍
ഷൈലോക്കിന്‍റെ കടയിലെ പറ്റുപടിക്കാരന്‍
മാട്ടിറച്ചി തിന്നുന്നവന്‍
ഓന്ത്
അനേകം തലകളുള്ളോരു രാവണന്‍
ആകാശത്തിരുന്നാല്‍ ആഴമേറുന്ന
മഹസ്സിനൊപ്പം നീല നിറമാര്‍ന്നവന്‍
സ്വന്തം ഉടലിനെ വരച്ചവന്‍
മുഴുകിയിരുന്ന നിറങ്ങളില്‍ ചിലതിനെ
എടുത്തു വെച്ചവന്‍
അകലെയിരുന്നും ചോരയൂറ്റുന്നവനെന്ന ഘ്യാതിയെ
സ്വന്തം ചോരവീഴ്ത്തി മറികടന്നവന്‍
വേണ്ടുമ്പോള്‍ വിരിയുന്ന ചിറകുകളുള്ളവന്‍
ഏതുദിക്കിലുമുള്ള സ്വന്തം മുഴുകലിനെ
ഇണചേരുന്ന സര്‍പ്പങ്ങള്‍ക്കൊപ്പം നിന്ന
കാവിനെ തെളിച്ചുവെച്ചവന്‍
നിറമേറുമാ വഴികളുണ്ടാവുക
എത്ര നന്നേതൊരുവനും.

മാരീചന്‍ വന്നു വിളിച്ചാല്‍

മാരീചന്‍ വന്നു വിളിച്ചാല്‍
പോകാതെയെങ്ങിനെ പെണ്ണേ
മാരിക്കാര്‍ മുകിലും കൂടി
പോവുകില്ലേ?
വെയിലത്താണെങ്കിലുമെന്നും
മാരിക്കാര്‍ കാണുകയില്ലേ
ഓരിക്കാര്‍ നായകളങ്ങു മായുകില്ലേ?
ഞാണറ്റൊരുവില്ലുകളാലേ
തൊടുക്കുന്ന പക്ഷികളല്ലോ
മാനത്തു വന്നുവിളിപ്പൂ
പുലരി തോറും.
ചെറുപൂവില്‍ വിരിയുവതില്ലേ
കാമത്തിന്‍ കൈവിളയാട്ടം
മഴവില്ലില്‍ കൂടെയുമില്ലേ
കറുപ്പു നിറം.

മൂക്കുകയര്‍ കാണുന്നേരം
മുക്കറയിട്ടാര്‍ക്കുകയില്ലേ
വനമുള്ളിലുറങ്ങുന്നില്ലേ
മൃഗങ്ങള്‍ക്കെങ്ങും?

ആകാശം കൂടി താഴിട്ടവിടേയും
ജയിലുകള്‍ തീര്‍ക്കാന്‍
അധികാരം പാര്‍ക്കുന്നേടം
തകരുകില്ലേ?

കൂട്ടിന്നായ് ചെന്നു വിളിച്ചാല്‍
പോകുന്നോനല്ലേ ദൈവം
നായ്ക്കുരകള്‍ കേള്‍ക്കുമ്പോഴേ
മടിക്കുന്നോനോ?

അധികാരം പാര്‍ക്കുന്നേടം
തകരുകയില്ലേ പെണ്ണേ
തകരുന്നോനല്ലാ ദൈവം
തകര്‍ക്കുകില്ലേ?

പുതുസൂര്യനുദിച്ചതുമില്ലേ
കറുത്ത രശ്മികള്‍ വന്നു
കളിയാടിപ്പോയതുമില്ലേ
പകലുതോറും!

തീവണ്ടികള്‍ മൂളുന്നില്ലേ
കിളിവന്നു വിളിച്ചതുമല്ലേ
പോകുന്നോനല്ലേ ദൈവം
പകലുതോറും!

മാരീചന്‍ വന്നു വിളിച്ചാല്‍
മഴയത്താണെങ്കിലുമങ്ങു
പോവുകയല്ലോ നന്നു
പൊള്ളുന്നുണ്ടെന്നുടെ ചുണ്ടും
നനയ്ക്കുകില്ലേ?.

കഞ്ചാവ് തോട്ടം

വേട്ടക്കാര്‍ വന്നെന്‍റ കഞ്ചാവു ചെടിയെ
വല്ലാതെ വേട്ടയാടി
അഞ്ചിതളുള്ളവളല്ലേ
യവളെന്‍റ പുന്നാര പൂങ്കുരുന്നല്ലേ
നല്ല പുകയാലകവും പുറവും
നിറച്ചെന്നെയൂട്ടുന്നോളല്ലേ
കാക്കിയുടുപ്പിട്ട വീരന്മാര്‍ക്കൊക്കെയും
കാല്‍ക്കാശു നല്‍കുന്നോളല്ലേ
നേര്‍ത്തസ്വപ്നങ്ങളെന്‍ നെഞ്ചിില്‍ കൊരുത്തിട്ടു
ചങ്കിനെ പോറ്റുവോളല്ലേ
ഏതോ ദിക്കില്‍ നിന്നുമിങ്ങു വന്നെത്തിയെന്‍
മുറ്റത്തു വീണവളല്ലേ
സൂര്യനെ ചാലിച്ചു ചേര്‍ത്തെന്‍റ
യുള്ളിലെ കള്ളു പുളിപ്പിച്ചോളല്ലേ
ഏതു നാട്ടില്‍ നിന്നും ആര്‍ക്കും പകരുവാന്‍
ഉള്ളിലെ വീഞ്ഞുള്ളോളല്ലേ
വേട്ടയൊടുങ്ങുമ്പോള്‍ ലോകത്തെ വേള്‍ക്കുവാന്‍
പ്രാപ്തിയുള്ളോളവളല്ലേ!

താര

മാറത്തു മറുകുള്ള
മഞ്ഞച്ചിറകുള്ള
വാനത്തുപറക്കണ
മുകിലാണു നീ...
എന്‍റെ മഞ്ജുള മകരന്ദ
മറുകാണു നീ...

മറിമായം കാണുന്നേരം
മറികടന്നങ്ങു പോവാന്‍
വഴികാട്ടും വയലിലെ
ഇരുളാണു നീ.

ചുണ്ടുകള്‍ പിളര്‍ന്നുള്ള
രാവിന്‍റെ ചുവടുള്ള
നീലച്ചിറകുള്ള മയിലാണു നീ.

പകലിന്‍റെയലകടല്‍
കടക്കുന്ന തെളിവുള്ള
പാലപ്പൂന്തടത്തിലെ
താരയാണു നീ.

യക്ഷന്മാര്‍ വഴിയിലെ
വഴിവിളക്കൊരുക്കുന്ന
ദിക്കുകള്‍ തെളിക്കുന്ന
താരയാണു നീ.

എന്‍റെ വാണിഭ സഞ്ചിയിലെ
മിച്ചമാണു നീ
പാടും പാട്ടിന്‍റെയകം തേടും
പൊരുളാണു നീ.

THE GYPSY SONG

The gypsy took to his song 
With an easy step

The tune didn’t fit so well

Into the world

The rhythm was broken

One running into another

The dissonance

Being there.

The gypsy was thinking

Of his broken world

And the matinee idols

That had  tried to eat up the sun

And the darkness

That held things together

That let the wind in

And the steps that danced

With its own new form

Every time it went about

This song in the world

Nothing was awful

Nothing so strange 

nothing totally denied

neither obedience nor rebellion

With a new rhythm

That changed itself as it went on

The staying was not denied

Nor was the moving

For he didn’t want his world

To be fixed and his

The other did figure

As a voice of her own

And was not so broken

The way the world tried to do

It held on to its own

Which was not altogether

That way an easy thing

Something was taken, and something denied

But not always the way

The world would have it

With things thrusting into the sky

With a point so piercing

Or harmful and the other denied

The dancing was not tethered

The rhythm useful

Something of the other

Was always in there.

Someone’s beat that didn’t fit in

Was still there

A violin with broken strings

Played on so well.

 

The structure 

Was not obvious

And its strictures sticking in

Somebody could play it

Anyway she wanted

And not totally without her

It played to itself and to the world

With the queen in a balcony

But a figure-head

Rather to be mocked at

Than to be confirmed

The gypsy held on her own

To bring back the world

With a cock's calling

That did wake up the world

And the crow crowing

With a place for itself

And a fish that went about

Swimming through the skies

With the subtle song of the turtle

And the pheasant’s wing song

 

Everybody figured in it

As did every soul

No one being denied a trip

Of her own.

Satan, a son of god

Was still in there

Not being denied altogether

As were others

Because everyone did figure

And the music conducted itself

Rather than being confirming

And denying some one else.

 

 

 

https://soundcloud.com/benoy-janardhanan/gypsy-song

 

NAZI WIVES

When the nazi sends you a wife or husband
Some political assholes will
Argue for their protection,
Obviously
They do have a politics
Which is Nazi politics.

When the Brahmins
Make a meal of a dalit or muslim
Or ask them to wallow in their shit
For a lifetime
They do have a politics
Which no vegetarianism can hide.

Where love is hated
And hatred is the rule
Where the doctors kill their patients
And wet nurses murder newborns
Where incestous fathers
Pimp their daughters (Saraswatis)
And make them work
For tethering free spirits
Where brahminists ply
In Ambedkar's garb also
Hiding their parentage
To that world
As the saffronist asshole
Said in the past
Are we to arise, shit and brush our teeth?

MATERIALISM / IDEALISM

 There are some materialists who would premise their argument on the absence of God  But the material world is premised on the micro structures of mutual attraction at its sub-atomic or nuclear level. As Ulloor’s poetry has brilliantly put it: Padartha nira than prathamaatmagunam parasparaakarsham” (The basic quality of the material world is mutual attraction.). When we look at the ‘material’ at that level, we will easily come to see that the material as we know it is not without God, and that God gives this coherence to things. So the argument that there could be a separation of the spiritual and material worlds, and that philosophy could be immanent and separate  from theology, or the thinking about God and the world as in secularism, which proposes that Caesar be paid his due, or that worldly authority be established and maintained(as in Immanuel Kant)  that premises the state upon it, is a false one,  .

ATHEISM

The problem with atheism/ materialism is that it starts from an impossible apriori assumption that there is no God. This is impossible because if we have to take this as an apriori, you need to have already explored it, thought about God, and have decisively concluded that it is so. This, then, is a foolish presumption, a falsity, which cannot in anyway be grounded in truth, because if it had been already explored, it could not be an apriori. And if even after so many years of atheistic enquiries , this conclusion could not be reached, then where could this argument have come from? A falsity, altogether! 

കവിക്ക് അജ്ഞാതന്റെ പ്രണയ ഗീതം

(എ. അയ്യപ്പന്)

ആടുക പാമ്പേ
നീ നിൻ ആടലിൻ ഫണത്താലെ
ഇഴയുക  പാമ്പേ
നീ  നിൻ  അഴലെഴും വഴി താണ്ടി
നിനക്കായൊരുക്കില്ല  ഞാൻ  വീടിന്  ചുമരും  ജനാലയും
പാർക്കുവിൻ വന്നെൻ നെഞ്ചിലെ തീയിൽ തന്നെ
അഗ്നിനാവിനാൽ സ്പര്ശിക്ക നീ  നാളത്തെ പ്രഭാതത്തെ.

വെന്ത നിൻ മാംസത്തിന്റെ ചൂരുള്ള പുസ്തകത്തിൽ
നിന്നുമാ പൂതത്തിന്റെ  കണ്ണുകൾ ജ്വലിക്കുന്നു
നെഞ്ച് കാർന്നെടുക്കുന്നൂ നേരിന്റെ  പിശാചുക്കൾ. .

ഈ വഴി വരാനില്ല
മണ്ണിൽ നിഴലിഴയ്ക്കതൊരു ബുദ്ധനും
നീയടുത്തുണ്ടായ്കയാലല്ലോ
കാലത്തിന്റെ  കാഞ്ഞിരം മധുരിക്കുന്നതും
കിളിമുട്ടകൾ ചൂടേൽക്കാതെ വിരിയുന്നതും.

കഴുകിമായ്ച്ചില്ലാ വിയർപ്പിന് മനം നീ
വ്യർത്ഥമാം പാണ്ഡിത്യത്തിന് യുക്തിദര്ശനത്താലെ,
ദിക്കുകൾ താണ്ടും നാളെ
കുട്ടികൾ തീരം തേടി
നിന്നുടൽ ചങ്ങാടത്തിൽ
രക്തത്തിന്റെ പ്രക്ഷുബ്ധ സമുദ്രത്തിൽ.
ഉടലിൽ പൂശും ചുടു ചാരമായ തീരാനല്ലാ
ചൂടായി നീരാവിയായി,
പുകയായ് കണ്ണീരായി,
നനവായ്
വേനൽ കതിർ കനലായെരിയുവാൻ
തന്നെയാണെന്നോ ജന്മം?
 ഏദനിൽ സ്വപ്നത്തിന്റെ കനീകൾ പെയ്യും
മരചില്ലകളുലയ്ക്കും പൊടിക്കാറ്റായ്,
അല്ലലില്ലാത്തതാം ഏതോ സായംകാല ഭാഷണം
മുറിച്ചെത്തുന്ന മുറിവായി
മദ്യത്തിന്റെ ഗാഢമാമാശ്ലേഷത്തിൽ
പ്രേമത്തിന്റെ ചുണ്ടായി, ചുരുൾ മുടിയായി,
രക്‌തം ചുരത്തും മുലകളായ്
മാളമില്ലാത്തവൻ പാമ്പു, ഭാഷ മാളമാക്കുന്നവൻ
ഭൂമിക്കു കവിത തൻ കരിനീല വിഷപ്പല്ല്
പ്രേമിച്ചാൽ സ്വർഗ്ഗത്തിന്റെ സ്വപ്നവർണങ്ങൾ
നരകത്തിൻ പൊരുൾ.




WRITTEN IN 1994

SOME PEOPLE TAKE OTHER PEOPLE'S RESOURCES AND TRY TO MAKE PROFIT FOR THEMSELVES, WHILE AT THE SAME TIME TRYING TO DESTROY THE PERSON WHO MAKES THOSE THINGS POSSIBLE. ADMINISTERING INJUSTICE IS THE PROJECT FOR SUCH ADMINISTRATORS WHO WOULD LIKE TO CUT THE OTHER TO THEIR OWN SORRY STATE. PATHETIC IS THEIR LOT!

കടവാതില്‍ (with a free translation into English by the author)

ആര്‍ക്കും ഒരു കടവാതിലിനെ
പഴിക്കാം
തലകീഴായുള്ള അതിന്‍റെ തൂങ്ങല്‍
തീരെ ശരിയല്ലെന്ന് പരാതി പറയാം
ഒരു കട വാതിലില്‍
അതിന്‍റെ വരവത്ര ശരിയല്ലെന്ന്
ലക്ഷണ ശാസ്ത്രപ്രകാരം
തീരുമാനിക്കാം.
സ്വന്തം റഡാറു കൊണ്ടു പറക്കാനറിഞ്ഞിരുന്ന
അതിനെ പറക്കമുറ്റിച്ചുവെന്നു വീമ്പിളക്കാം


രണ്ടും കെട്ടതെന്നാട്ടി വിളിച്ച്
മൂന്നാമതൊന്നിനെ വഴിമുട്ടിക്കുന്ന
പഴയപദ്ധതികളില്‍
കുരുക്കിട്ടു വീഴിക്കുവാന്‍ നോക്കാം
ഞാനോര്‍ത്തു:
ചിലപ്പോഴൊരു ശംബൂകനും ഇങ്ങനെയാവും
തൂങ്ങിയിരിക്കുക
വഞ്ചനയുടെ ബാണങ്ങള്‍
അവന്‍റെ കഴുത്തറുക്കുവാന്‍ ആലോചിക്കുന്ന
ഏതോ സന്ധ്യയില്‍
പിടിവിട്ടു പറന്നു പോകുന്ന ഒരു രൂപകമെന്നോണം
അവന്‍റെ ശബ്ദകോശം
സൂക്ഷ്മ കര്‍ണ്ണങ്ങള്‍ക്കായി
ശബ്ദവീചികളാല്‍ അപൂര്‍വ്വ സുന്ദരമായ
ഒരു തരംഗശില്‍പം
കൊത്തിയെടുത്തിരിക്കാം
വഴിതേടുകയും കാണുകയും ചെയ്യുന്ന
ശബ്ദത്തിന്‍റെ സൂക്ഷ്മാകാരത്തെ
പിടിച്ചെടുക്കുന്ന ഈ റഡാറിന്
ഉലകം തരംഗങ്ങളാല്‍ നിര്‍വ്വചിതമായൊരു
ആകാരപ്പൊരുള്‍.

ഇരുളിനൊപ്പമുള്ള യാത്രകളില്‍
അതിപുരാതനമായോരു
ഗുഹാവാതില്‍ തുറക്കപ്പെട്ടിട്ടെന്നോണം

ഉജ്ജ്വലമായോരു ചിറകടിയോടെ

അതു തിരിച്ചെത്തുന്നു
യുക്തിവാദിയെ പരിഭ്രമിപ്പിച്ചും കൊണ്ട്,
സ്ക്രീനിനു തെല്ലു സംഭ്രമം കൊടുക്കുവാന്‍
അതിരുകള്‍ക്കപ്പുറത്തുള്ള
തുറസ്സുകളില്‍ നിന്നു സംഭരിച്ച തേനുമായി
ഏതൊരാളിനും രോമാഞ്ചമുണ്ടാക്കുന്ന
കറുപ്പും തവിട്ടും രോമങ്ങളുമായി
അല്പം നീണ്ട കോമ്പല്ലുകളുമായി
ഏതു വാവിലും പാറിപ്പറക്കുന്ന
അനന്തതയുടെ കൊടിയടയാളമായി
ഒരു വവ്വാല്‍!

THE BATS

 (A free translation by the author)

 

Anybody can find

Fault with a bat

Complaining against its

Hanging upside down.

Say that its arrival

Is monstrous or unreasonable

As some painters do.

A being that could fly about

With a radar of its own kind

Coming far before radars were invented

A sister of the pterosaurs, maybe

Who lived with the dinosaurs in the skies

And then disappeared when

They had gone away from earth and the skies

Sometimes a few remaining deep in the waters.

A lone beast with breasts to feed you

And hands to fly about

Hanging upright

In a lopsided world.

 

The projects that exclude the third one

By proclaiming that it is neither this nor that

Attack it as evil and fear inducing

And try to make it fall with a trap or baton.

 

We met many hanging in Khatotkach*-

Maybe a ‘rakshasa’

Was something like it:

A Buddhist or Jain

Who had to be excluded before it could be murdered

Someone who led a free life, dark in the sun

A man of many talents and hands

Who was perceived as a threat

To the order of things.

On some evening

When treacherous arrows were being aimed at him

Innuendoes or abuse

He would have taken to flight

Like a unique metaphor

And his ears

May have deciphered

A sculpture of sound waves

Sometimes limited to the enlightened

And the curious

Helping it to ply about in the nights.

A radar that always seeks out new paths

Going around obstacles

And talks to its echo or kind

Beyond the limits of human perception

Living in its unique world

Sculpted in sounds and smells.

 

As if on a journey in the night

A cave front hitherto hidden

Had suddenly fallen open  

It comes out

With magical wing beats

In its sheer magnificence

Frightening the rationalist, the false believer

Or movie goers

Arriving with honey collected from

Beyond the boundaries,

With brown, ochre or grey hair

That may curdle somebody’s blood

For no fault of its own

With canines a little protruding out

A visionary as in Rumi’s desert

 Who could see through the darkness

Enjoying a cool flight on a new-moon night

Not depending on somebody’s torch to shine

A flag of the un-measurable and infinite

A bat, feeding the skies.